من نمی‌دانم هیچ
که اگر جاده های کلمات
در پس قافیه ها
ره به پایان ببرند
از من سوخته مغز
چه بماند بر جای
و امروز
در دل دخترک امیدوار
امیدی است به فردای سپید
در دل شعر سپیدم
دل بی سروپا
باز چرا میگیرد
و چرا میگرید
اما
من می‌دانم
که این شعر سپید
در دل روز سیه را
روزی
لابه‌لای شوق شب های سپید
میخوانم و میخندم
به عمری که گذشت
:)
درباره این سایت